BLOG #7 – Waardeer jouw dierbaren nu ze nog leven Terwijl ik als gastvrouw aanwezig was bij de uitvaart van een broeder, bleef één ayah zich als een echo herhalen in mijn hoofd: وَوَصَّيۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ بِوَٰلِدَيۡهِ إِحۡسَٰنًاۖ “Wij hebben de mens opgedragen goed te zijn voor zijn ouders…” (Surah Al-Ahqaf, 15). Sluier des doods Ik stond daar tussen de bezoekers, terwijl de stilte van de dood als een sluier over ons allen hing. De broeder die werd begraven, liet twee dochters, een zoon en zijn echtgenote achter. En plotseling stelde ik mij voor hoe het zou zijn als ik één van die dochters zou zijn. Geen vader meer. Geen voogd die mijn hand vast zou houden. Geen hoofd van het gezin om ons samen te leiden. Geen schouder die ons zou dragen in moeilijke tijden. Die gedachte sneed diep. Want opeens voelde ik niet alleen de pijn van dit gezin, maar ook de waarde van mijn eigen vader. Hoe vaak nemen wij het bestaan van onze ouders voor lief? Hoe vaak zien wij hen zonder werkelijk te zien, horen wij hen zonder echt te luisteren? Die avond, na een dag vol emotie, stapte ik de auto in om naar huis te rijden. Mijn lippen fluisterden een dua om veilig thuis te komen, terwijl de Koran zacht door de speakers klonk. Elk woord herinnerde mij eraan hoe tijdelijk alles is hoe elke ademhaling een gunst is, en hoe elke ontmoeting ook een afscheid kan zijn. Waardeer jouw dierbaren Thuis aangekomen liep ik naar binnen, en daar zat mijn vader op de bank. Het was een gewoon tafereel, maar in mijn ogen een groot wonder: mijn vader was er nog. Zonder dat ik het kon tegenhouden, stroomden de tranen over mijn wangen. Ik zei: “Het spijt me papa, moge Allah ons vergeven. Ik hou van jou.” Hij keek verschrikt op, denkend dat ik iets ergs had gedaan. Maar ik legde hem alles rustig uit: het was niet schuld of angst, maar juist dankbaarheid. Het besef dat ik jarenlang een vader naast me had gehad en dit veel te vaak als vanzelfsprekend had gezien. De dood van een ander bracht mij dichter bij mijn eigen leven. Misschien is dat de stille wijsheid van de dood: dat het niet enkel het einde toont, maar juist de waarde van wat er nog is. Iedere uitvaart is niet alleen een afscheid, maar ook een herinnering. Een herinnering om lief te hebben zolang het nog kan. Om te eren voordat het te laat is. Om niet pas tranen te laten vloeien bij een graf, maar woorden van liefde uit te spreken zolang het hart van onze ouders nog klopt. Want juist in dat moment begreep ik wat birr al-wālidayn werkelijk betekent. Wees goed voor jouw ouders Het is niet slechts een opdracht om goed te zijn voor je ouders het is een levenslange vorm van dankbaarheid, gehoorzaamheid en liefde, zolang zij nog leven én zelfs daarna. Het is erkennen dat onze ouders de deur waren waarlangs wij dit leven zijn binnengekomen, en dat hun rechten nooit volledig ingelost kunnen worden. Ik heb die avond opnieuw geleerd: de dood onderwijst ons niet enkel over verlies, maar over aanwezigheid. Niet enkel over stilte, maar over de goede woorden die we nu nog kunnen zeggen. En dus vraag ik Allah de almachtige steeds opnieuw: onze ouders genadig te zijn. Hen te vergeven, zoals zij mij hebben vergeven. En moge Allah ons leiden en ons nooit laten vergeten dat hun aanwezigheid een van de grootste zegeningen is die we kunnen bezitten. Auteur: Zuster Amina Vrijwilligster